Hoihoi, ik ben Céline Kaag, 18 jaar en ik woon in Schagerbrug op een woonboerderij. Ik heb een eigen paard en een pony, een hond, 2 katten en een aantal kippen. Ik doe aan paardrijden en aan voltige, voltige is turnen, acrobatiek en dans op een paard.

Dit doe ik ook op mijn eigen paard.

Het is alweer een aantal jaren geleden dat ik erachter kwam dat ik scoliose had.
Toen ik in de eerste klas van de middelbare school zat was ik in de zomer met een vriendin buiten in het zonnetje aan het spelen met water in onze bikini. Toen zag ik dat mijn linker rib helemaal naar voren stond, een heel verschil met mijn rechter rib.
Hiervoor ging ik even later met mijn moeder naar de huisarts. De dokter keek er naar en zei dat er niks aan de hand was, het was gewoon “lekker flexibel” zei hij.
Dus wij gingen weer gerust gesteld naar huis.
Ongeveer een jaar later was ik bij een voltige training en kreeg ik last van mijn rug. Mijn trainster keek naar mijn rug en zei dat ik hartstikke scheef was. Thuis liet ik mijn rug aan mijn ouders zien en ook zij zagen het.
De dokter stuurde me snel door naar het ziekenhuis in Alkmaar. Daar hebben ze foto’s gemaakt en was mijn rug 45 graden scheef, ik kreeg de diagnose scoliose. Ze zeiden dat dit de operatiegrens was en dat het niet erger moest worden. Ik moest naar de instrumentenmaker voor een Bostonbrace.  Al snel werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis in Amsterdam. Daar adviseerden ze mij een operatie, maar dat wilde ik echt niet. Alles zou dan worden vast gezet en dan zou ik niet meer kunnen voltigeren!!
Ik heb ongeveer twee jaar die Bostonbrace gedragen en ondertussen ben ik op controles geweest in het ziekenhuis, mijn rug bleef stabiel.
Na twee jaar mocht ik mijn brace af, ik was uitgegroeid, dus de brace had geen zin meer.
Na een half jaar kwam ik weer op controle in Amsterdam en werden er foto’s gemaakt. Mijn scoliose was toen 10 graden verergerd!! Hier schrokken we allemaal van en de arts snapte ook niet goed hoe dat kwam. Nu werd er echt dringend een operatie geadviseerd. Maar ik had nog niet zoveel pijn dat ik het een operatie waard vond. En ik wilde blijven voltigeren.
Hierover sprak ik een vriendin van mij, zij vertelde dat haar vriendin naar een scoliose kliniek was geweest en dat dat heel goed had geholpen. Ik ging googlen en kwam de website van Scoliosis Care Clinic tegen, ook nam ik contact op met dat meisje.
Ik was erg enthousiast geworden en liet het aan mijn ouders zien. Zij waren ook positief. Ik heb meteen gebeld voor een intake en ik kon al snel langskomen.
Na de intake kon ik al vrij snel beginnen met de behandeling. Dit verliep allemaal goed, de groep was leuk en de therapeuten ook!! De eerste twee weken intensieve BSPTS Schroth-based therapie zaten erop. We waren heel tevreden met het resultaat. Mijn scoliose was op de Formetric 4D scan met 30 graden verminderd!! Dat betekende de dus dat ik onder de operatiegrens zat.
Mijn houding is echt goed verbeterd. Ik sta goed rechtop en hang niet meer naar één kant. Als je me gewoon zo ziet staan, zou je nu niet zeggen dat ik scoliose heb.
Ook heb ik nog amper last van me rug, bijna geen pijn meer. Eerst ging ik één keer in de twee weken naar de fysiotherapeut omdat ik zo’n last had van mijn rug. Nu ga ik ongeveer één keer in de drie maanden naar de fysiotherapeut. Zolang ik mijn oefeningen goed blijf doen, doet mijn rug ook geen pijn.
De tweede twee weken intensieve BSPTS Schroth-based therapie verliep ook goed. Ik zat nu in een andere groep met allemaal meiden en een paar uit mijn oude groepje zaten er ook bij. Dit was wel een beetje een giechel groepje, haha, maar het was wel heel gezellig.
Thuis had ik in de drie maanden die tussen de eerste en tweede twee weken zaten, mijn oefeningen goed volgehouden. Ik zakte niet terug in mijn oude houding zodra ik niet met de oefeningen bezig was. Deze houding was ondertussen gewoon voor mij geworden en het voelde juist vreemd om in mijn scoliose “te hangen”.
Mijn rug was stabiel gebleven, dus we gingen weer met een goed gevoel naar huis! Ondertussen waren we ook opzoek naar een nieuw paard voor mij. Ik wilde graag mijn eigen voltige paard en die moest heel groot zijn. Nu heb ik mijn eigen voltige paard, hij heet Dwight, 10 jaar en 1,85m hoog. Ik heb hem zelf voltige beleerd met behulp van mijn trainer, dit doet hij onwijs goed en ik zou dit jaar nog graag met hem internationale voltigewedstrijden willen starten. Ik doe dus nog gewoon voltige en paardrijden, en wat ben ik blij dat ik niet voor de operatie heb gekozen en de stap heb gemaakt om de BSPTS Schroth-based therapie te volgen.
Ik kan nu alles weer doen, zonder dat ik veel last heb van mijn rug; shoppen, uitgaan, leuke dingen doen met vriendinnen, paardrijden en natuurlijk voltigeren!