Ik ben Myrthe Reijbroek, 14 jaar en ik zit op volleybal. Ik vind het leuk om te bakken en om met vriendinnen af te spreken. Ik woon dicht bij Den Bosch. Ondertussen weet ik ongeveer 1 jaar dat ik scoliose heb.

Hoe het begon… Ik volleybal iedere zaterdag en dus ook die ene zaterdag waarna het bij mij allemaal duidelijk werd wat ik had. Ik wilde een bal passen onder de wedstrijd alleen daarbij maakte ik een verkeerde draai beweging. Ik voelde ineens heel veel pijn in mijn rug. Ik wist niet wat het was.

Later, toen het avond was, ging mijn moeder naar mijn rug kijken en het bleek dat er een hele grote bult op zat.

De volgende dag ben ik naar de huisarts geweest en daar zeiden ze dat het waarschijnlijk gewoon een verrekte spier was. Alleen bleek dit niet zo te zijn. De pijn hield niet op en ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Hier maakte ze röntgenfoto’s en daaruit kwam dat er iets mis was met mijn wervel. Ik moest naar Nijmegen, naar de Sint-Maartenskliniek, dit is een ziekenhuis waar ze gespecialiseerd zijn in ruggen. Hier kwam ik in gesprek met een orthopeed en ze stelden de diagnose ‘Scoliose’.

Ik had een bocht van 45 graden en een brace was bij hun niet meer mogelijk. Ik zou een operatie krijgen. Maar mijn besluit stond vast! Ik wilde absoluut geen operatie. Daarom ging ik meteen die middag op internet zoeken naar andere alternatieven en hierdoor kwam ik op de site van Scoliosis Care Clinic.

We mochten op intake gesprek en alles werd goed uitgelegd. Hier was er voor mij wel een mogelijkheid met een brace en ik zou de intensieve therapie gaan volgen.

Ongeveer een maand later werd mijn RSC brace aangemeten. Het was begin zomervakantie en man, wat vond ik hem pijn doen in het begin. De eerste dagen heb ik hem maar een uur gedragen per dag. Ik kon niet langer. Maar na verloop van tijd ging het steeds beter en lukte het langer. Dit was een hele opluchting! Nu draag ik hem 23 uur per dag. Met kleren uitzoeken vind ik het soms wel lastig, maar je weet waar je het voor doet.

Ook heb ik een tweede boekenpakket op school zodat ik niet zoveel hoef te tillen.

In de herfstvakantie startte mijn eerste twee weken van de intensieve therapie. Ik was best zenuwachtig. Zou ik wel in een leuke groep komen? Zijn er mensen van mijn leeftijd?

Maar alles viel reuze mee, de twee weken vlogen voorbij en ik heb nu nog steeds contact met een aantal meiden van mijn groep. De therapeuten zijn ook heel aardig! De tweede twee weken van de intensieve therapie volgde ik voor de kerstvakantie. Ook dit viel reuze mee.

Bij mij was het vooral de noodzaak dat mijn aantal graden niet erger zou worden en dat ik minder pijn zou hebben. En deze doelen zijn volbracht! Met mijn RSC brace gaat het goed en de oefeningen doe ik nu thuis samen met een muziekje op 😉